Mijn man was vroeger bij de wielertoeristen. Hij was altijd heel sportief, Louis had ontelbare kilometers in de benen. Enkele jaren geleden kocht hij een nieuwe fiets en die was niet goed in elkaar gezet. Hij stapt erop, vertrekt en valt meteen. Zijn schouder kapot. Er was sowieso een spier gescheurd en dan nog wat problemen. Gevolg: hij kon zich niet meer behelpen om zich te wassen, aan te kleden, enzovoort. In het begin hielp ik hem verder, maar dat werd steeds zwaarder voor mij. Mijn man is fors gebouwd, hij weegt ondertussen 95 kilo, onmogelijk voor mij om hem elke dag te heffen en steunen want dan zou ik snel zelf in de lappenmand liggen.
Zo zijn we bij de thuisverpleging beland. Ondertussen komen ze hier zeven jaar, en wij zijn daar super blij mee. Louis is in de loop van de jaren ook beginnen sukkelen met zijn nieren, zijn bloed, zijn lever, zijn suikergehalte, … Dus we hebben die hulp echt nodig.
Ze helpen ’s morgens met wassen en aankleden en maken de medicatie klaar. ’s Avonds gebeurt het omgekeerde en helpen ze hem ook nog eens in bed. Hij probeert nog zo veel mogelijk zelf, maar die schouder speelt hem parten. Op vrijdag krijgt Louis ook nog een injectie met epo van hen. Ze weten precies wat ze moeten doen en ze doen dat heel professioneel. Altijd vriendelijk, altijd met de glimlach, er is nooit iets te veel.