Al voor mijn geboorte vermoedde mijn vader dat ik een meisje zou zijn. Mijn zus heette Maria. Maar hij had dus geen inspiratie en noemde mij ook … Maria! Heb je dat al ooit gehoord? (lacht) Gelukkig noemt iedereen mij gewoon Mariette.
Ik ben hier nu twee jaar, voorheen woonde ik in een assistentiewoning. Gaandeweg ging dat niet meer. Stappen kan ik nog goed, met mijn rollator, maar boodschap-pen doen niet meer. Hier doe ik regelmatig wandelingetjes. Binnen of buiten in de mooie tuin. Het is een goede tuin om in te wandelen en ik kom altijd wel iemand tegen om een babbeltje mee te doen.
Ondertussen heb ik hier trouwens nieuwe vrienden gemaakt. We zitten driemaal per dag met hetzelfde groepje aan tafel om te eten, allemaal mensen die ‘nog goed’ zijn. Ik beschouw mezelf als ‘nog goed’. (lacht) En we krijgen ook driemaal per dag een dessertje! Yoghurt, fruit, pudding… ’s Middags is er vers, warm eten.