Heeft u algemene vragen, bel onze klantendienst op 03 431 31 31.
Bent u (familie van) een bewoner, bel ons op 03 431 18 11.
Wie: Dis (87)
Levensmotto: ik wil me nuttig maken
Wanneer we woonzorgcentrum Bloemenveld binnenlopen, vallen ons de kleurrijke affiches met leuke spreuken aan de muur op. ‘Deze zijn van Dis’, weet iemand ons te vertellen. Want Dis, kort voor Desiré, maakt er een punt van om ook in deze levensfase voor een vrolijk en aangenaam verblijf te zorgen.
Tot enkele jaren terug was ik een heel actief iemand, nu nog, maar dan op een andere manier. Ik kreeg een wondje aan mijn voet en dat geraakte geïnfecteerd. Om een lang verhaal kort te maken: ik verloor mijn onderbeen, mijn vrouw had toen kanker. Zo zijn we in de zomer van 2022 hier beland. Eerst op een kamer voor twee, mijn vrouw overleed in november 2022 en ik verhuisde naar een kamer alleen.
Mijn ingesteldheid is: maak er het beste van. Ik wilde geen prothese, ik wilde dat ze me met een rolstoel leerden rijden zodat ik mijn plan kan trekken. Mijn zoon Michel, mijn kleinkinderen Yannick en Chloë en mijn achterkleinzoon Isai zijn allemaal welkom, maar het mag geen verplichting worden. Ze hoeven niet naast mij te komen zitten, ik bouw hier zelf mijn leven op. Heel gek, maar toen mijn vrouw overleed begon ik ineens te schrijven. Dat kwam zo maar, er vloeiden als vanzelf teksten en gedichten uit mijn pen.
Ik werk op een computer. Van beroep was ik programmeur, bij de Gasmaatschappij in Antwerpen en later bij Elektrabel. Wist je dat een computer in die tijd groter was dan de eetzaal hier en een zeer beperkt geheugen had?
De directeur stond open voor mijn idee om de infoborden op te vrolijken.
Wat me hier meteen opviel waren de praktische mededelingen op de whiteboards aan de muur. Dat kon vrolijker, vond ik. Met kerst ging ik in gesprek met de directeur Thierry hier, hij stond meteen open voor mijn ideeën. Ik begon affiches en spreuken te ontwerpen en ze werden opgehangen. Daarna is het niet meer gestopt. Ik blijf de gangen decoreren met tekstjes die je even doen stilstaan of opvrolijken. Of ik schrijf artikels voor het huiskrantje, over alles wat in me opkomt en wat de mensen hier zou kunnen interesseren.
Ik zag ook hoe hard het personeel hier werkt. Ze zijn niet allemaal gekend of gezien. En zo heb ik met goedkeuring van de directeur ‘laureaat van de week’ uit de grond gestampt. Deze week zijn het de techniekers, ik maak een tekst en tekening over hen, druk af, laat lamineren en dat hangt nu overal op. Ik vind het belangrijk dat ze de erkenning krijgen. Er werkt hier geen vijf man en een paardenkop, er werkt veel volk en dat mag geweten zijn. Ook de vrijwilligers die mijn rolstoel duwen trakteer ik al eens een pintje, dat evenwicht in geven en nemen vind ik belangrijk.
Ik help met afruimen of tafels dekken. Of wanneer ik iemand zie zitten die duidelijk wat eenzaam of in de put is, dan zet ik me ernaast en babbelen we wat. Zelf mee spelletjes spelen doe ik niet, ik heb daar een bloedhekel aan. Zelfs met mijn kleinkinderen deed ik dat vroeger tegen mijn zin. Maar mee organiseren, dan ben ik uwe man!
Je kan treuren dat je naar een woonzorg-centrum moet, of je kan beseffen dat dit de beste plek is waar je op dit moment kan zijn. Mijn vrouw vroeg me voor ze stierf: ‘Wat ga je nu doen?’ Wel, ik ga proberen me nuttig te blijven maken, ervoor zorgen dat het verblijf hier voor iedereen zo aangenaam mogelijk is. Zo lang dat kan, ben ik ook gelukkig.
Interview: voorjaar 2023