Wie: Monique (87)
Levensmotto: Mijn geloof is mijn kracht.
Monique is een opgewekte en energieke vrouw. Ook al is ze zelf een eind de tachtig voorbij, toch neemt ze de zorg voor haar echtgenoot Etienne (94) bijzonder ter harte. Maar wanneer Monique een jaar geleden bij een val haar pols breekt en ze een tijd ‘buiten strijd’ is, moeten er keuzes gemaakt worden. Ze kiezen ervoor om te verhuizen naar een assistentiewoning op de site Pulhof.
“Mijn man kampt nu toch al een tweetal jaren met serieuze geheugenproblemen. Door zijn ziekte konden we niet thuis blijven wonen. Bij de verhuis naar deze flat konden we volop rekenen op de steun van het hele gezin. En we zijn hier heel gelukkig. Pas op, voor Etienne was het wel aanpassen, hoor. Nog steeds vergeet hij waar onze koelkast nu staat. Maar dit is de beste oplossing. Ik had nooit verwacht dat we ons hier zo thuis zouden voelen.”
“Zo’n zorg vraagt de hele tijd je aandacht. Gisteren heb ik nog geholpen bij het douchen. En iedere dag help ik hem met aankleden, hoewel hij wel probeert om dit nog zoveel mogelijk zelf te doen. Er echt even tussenuit? Dat gaat niet, hoor. Maar hij is een hele lieve, zachte man. En heel inschikkelijk. Hij slaapt veel. Na ons ontbijt gaat hij opnieuw rusten en dan wek ik hem tijdig om hem klaar te maken zodat we dan ‘s middags samen naar beneden kunnen gaan. Daar eten we in de brasserie, in het dienstencentrum. ‘s Avonds gaat hij al wel slapen om acht uur of half negen. En dan kijk ik tv. Verder heb ik tussen-door wel eens tijd om de krant te lezen of op de laptop bezig te zijn.”
Zo'n zorg vraagt de hele tijd je aandacht. Er even tussenuit? Dat gaat niet, hoor. Gelukkig is Etienne een hele lieve, zachte man. En heel inschikkelijk.
“Tijdens zijn rustmoment overdag, ga ik een kwartiertje wandelen met ons hondje. Soms maken mijn man en ik samen een ommetje. En dan wandelen we tot aan een bankje bij Sint Anna (het woonzorgcentrum dat op dezelfde Pulhofsite ligt, nvdr). Maar daarna moet ik hem wel weer rechtop helpen en dat is best belastend voor mijn schouder. Hetzelfde gebeurt ook iedere nacht, als ik Etienne wakker maak om hem naar het toilet te laten gaan. Ook op mentaal vlak is het wel eens moeilijk. Onlangs werd ons jongste achterkleinkindje – Emile – geboren, na amper zeven maanden. Emile ligt nu op de premature-afdeling. Als ik mijn man daarover vertel, is hij kort daarop alweer vergeten wie Emileke is. En dan moet ik het hem opnieuw uitleggen. Ja, dat is zijn kortetermijngeheugen dat hem parten speelt. Maar zaken van vroeger weet hij nog wel! En als ik hem zeg dat ik hem niet kan missen, dan antwoordt hij steevast: ‘Ik u ook niet’.”
“De kinderen hoor en zie ik heel regelmatig. Zij ondersteunen ons op een fantastische manier! Dagelijkse telefoontjes, wekelijkse boodschappen, … En op zondag brengen ze ons naar de mis. Ook onze huisarts komt geregeld op huisbezoek, dat is ook een grote hulp. En wekelijks komt een lieve dame van het Zorgbedrijf onze flat poetsen. In feite ik heb hier al kennisgemaakt met heel wat lieve mensen. En met fijne buren, dat ook. Een keer voelde mijn man zich niet goed en dan heeft een buurvrouw de maaltijden in schoteltjes naar boven gebracht. Het is niet altijd makkelijk, dat is waar. Maar gelukkig ben ik omringd door behulpzame mensen. En dat doet veel. Heel veel!”